O pasado 21 de maio a entidade “Alianza Fragas do Sar”, integrada por un grupo de veciños e veciñas dos concellos coruñeses de Brión e Rois, solicitáronnos información sobre o patrimonio cultural na zona afectada pola instalación do futuro Parque Eólico do Monte Oleirón que promove Norvento Ingeniería. Código do proxecto: 11E02.
Acordamos facilitar os datos que figuran no arquivo do Colectivo A Rula á entidade peticionaria en relación con dous bens que non constan no preceptivo Estudo de Impacto sobre o Patrimonio Cultural deste proxecto de parque eólico realizado en 2011 polo equipo do Laboratorio de Patrimonio do CSIC baixo a dirección da arqueóloga Elena Cabrejas Domínguez.
1.1.- O castelo de Rubial / Coto do Castelo / Castelo do Oleirón
Concello: Brión e Rois (no linde entre ambos concellos)
Parroquia: Bastavales (San Xulián) / Sorribas (San Tomé)
Núcleos próximos: O Rubial (Brión) / Vilar de Abade (Rois)
Localización: Coto do Castelo / Monte do Oleirón
Adscrición cultural: Medieval
Coordenadas: UTM 29 T 524635 4740337 (Datum WGS 84)
Altura: 451 m.s.n.m.
Cod. de inventario DXPC: Xacemento non catalogado, non consta no PBA (Plan Básico autonómico) e tampouco figura no citado estudo de impacto do parque eólico do Monte Oleirón.
Titularidade: Montes Veciñais en Man Común de Vilar de Abade e propietarios particulares.
Descrición:
O denominado Castelo de Oleirón, Coto do Castelo ou Castelo do Rubial é unha atalaia altomedieval de forma circular localizada nun rechán na ladeira leste do Monte do Oleirón, a 452 m.s.n.m. Unha torre ou pequeno castelo levantado para cumprir unha dobre función, servir de refuxio e, asemade, permitir o control dun amplo territorio do val da Maía, da súa antiga rede viaria e da bacía do Ulla, territorio baixo o dominio da sede de Iria en época tardoantiga (V-VIII) e posteriormente da sede compostelá (s. IX – XI) dende a Alta Idade Media.
Concordamos coa teoría exposta por varios investigadores (M. Gago Mariño, 2012 & J.C. Sánchez Pardo e C.J. Galbán Malagón, 2015) no que inclúen esta “fortificación en altura” nunha rede ou sistema de fortificacións de semellante tipoloxía emprazados en lugares de grande visibilidade a ambos lados do val, cun horizonte visual amplo que permitía a conexión visual entre as diferentes atalaias que formarían esta rede de vixilancia e control do val.
Sánchez Pardo e C.J. Galbán Malabón sinalan ata 14 fortificacións en altura nun radio duns 30 km2 dende a contorna de Compostela ata á foz do Ulla.
Teñen estas fortificacións certas características comúns, como o seu emprazamento en cotas elevadas sobre o contorno, ou as técnicas construtivas empregadas, normalmente cachotería en seco aproveitando e apoiándose nos afloramentos rochosos.
A escaseza de estudos e intervencións neste tipo de xacementos non permite chegar a conclusións claras, mais, sen dúbida, desempeñaron un papel esencial nun contexto social e económico conflitivo marcado polo poderío da sede compostelá.
Flanqueando a zona do grande afloramento central atopamos un grande anel pétreo de derrubo do que semella foi unha muralla ou bastión, apoiada e acaroada ás diferentes penedas, algunhas con marcas de rebaixes, furados circulares e acanaladuras que deberon servir de suxeición e alicerces de diferentes estruturas, posiblemente de madeira. Son fragmentos de murallas de pedras pequenas sen labrar seguindo a técnica tradicional de construción coa pedra en seco. O ancho deste material de derrubo chega nalgunhas zonas ós 4 metros e esténdese formando un arco dende o lado N ó SE que bordea ó grande rochedo central.
O derrubo e amoreamento dos cachotes pétreos é realmente significativo o que fai pensar na potencia orixinal destas murallas que lamentablemente non chegaron ós nosos días polo efecto continuado dos axentes erosivos naturais e sobre todo polo grande desnivel que presenta o terreo.
Este “anel pétreo” desaparece ou é moito máis estreito no lateral NE – E, precisamente na zona onde o terreo presenta un menor desnivel e a caída non é tan pronunciada como na zona S.
Descoñecemos a función desta posible muralla pero puido ter unha misión defensiva mais tamén de contención dos diferentes niveis do terreo que presenta a accidentada contorna deste castelo. É evidente que esta torre vixía e murallas deséñase e articúlase aproveitando a configuración das diferentes rochas que forman este grande afloramento granítico.
Cómpre destacar tamén dous muros que parten dende o grande penedo central cara lados opostos, un en dirección sueste (14 m de largo x 1 m de altura) e outro en dirección noroeste (15 m e 1,30 m de altura) de difícil adscrición cronolóxica, se ben os investigadores J.C. Sánchez Pardo e C.J. Galbán Malagón, consideran que son muros modernos dunha división forestal realizada a principios do s. XX aínda que é moi probable que reaproveitaran as pedras do xacemento como material construtivo.
As imaxes do voo americano semellan confirmar esta teoría e reflicten que as dimensións destes muros eran moito maiores, o muro NO chegaba ó camiño que percorría a parte superior do monte e o muro SE remata no camiño que descendía en dirección á desaparecida capela de Santa Cecia, documentada no s. XII no Tombo de Toxosoutos. A probable entrada deste recinto fortificado situaríase na zona NO.
A posible conexión entre o Castelo e a desaparecida capela, sinalada por algúns investigadores (M. Gago, 2012), sería outro aspecto a ter en conta nun proxecto de valorización xeral da zona.
A mesta vexetación da zona dificulta a descrición do xacemento. Non obstante, as visitas realizadas permítenos falar dun gran afloramento granítico central de planta trapezoidal orientada en dirección NO-SE. Ten unhas dimensión duns 35 m no eixo SO-NE por uns 26 m no eixe NO-SE en dúas alturas. Unha primeira terraza formada con grandes bloques verticais de pedra de grandes dimensións con fondas fendas entre eles no lateral NE e unha segunda plataforma máis baixa no lateral S-SE que podería proporcionar un interesante rexistro arqueolóxico. Esta segunda terraza presenta un importante desnivel cara ó S en relación co lateral oposto.
Dende o cume do afloramento gozamos dunha excelente vista das montañas doutro lado do val, sobre todo do chamada Pena de Angueira ou Casa das Meigas onde se catalogou outra destas atalaias situada case en liña recta seguindo dirección SE. Tamén son facilmente localizables na paisaxe as fortificacións en altura do Castelo Redondo e do Castro Valente e mesmo a do Pico Sacro se ollamos cara o NE.
Entre os materiais localizados en superficie destaca a presenza de cuantiosos restos de tella. Foron localizados en diferentes zonas do recinto, máis son numerosos os fragmentos achados no interior e na entrada dunha pequena cova emprazada na zona oeste do afloramento, cunha entrada duns 2,15 metros de altura por 1,50 de ancho e apenas 3 metros continuidade cara o interior pois está tapada por numerosos bloques de pedra desprendidos. Os restos de tella, tanto plana como curva, son grosos, de ton alaranxado e con abundante desgrasante que denotan a súa antigüidade.
1.2.- Abrigo do Coto da Cabana
Concello: Rois (no linde entre ambos concellos)
Parroquia: Costa (San Miguel) / Sorribas (San Tomé)
Núcleos próximos: O Pazo, O Casal, Ferreiros (Costa) / Reibó (Sorribas)
Localización: Coto da Cabana / Monte do Oleirón
Adscrición cultural: Indeterminada
Coordenadas: UTM – 29 T 524640 4738283 (Datum WGS 84)
Altura: 408 m.s.n.m.
Cod. de inventario DXPC: Xacemento non catalogado, non consta no PBA (Plan Básico autonómico) e tampouco figura no citado estudo de impacto do parque eólico do Monte Oleirón.
Titularidade: M.V.M.C. San Miguel
Descrición:
Abrigo natural empregado polo home situado na zona SE dun gran afloramento rochoso de granito situado no linde entre as parroquias de San Miguel da Costa e San Tomé de Sorribas no Concello de Rois. Fica a só 125 m dos restos dunha cabana (incluída no estudo de impacto arqueolóxico do parque) que dá nome a esta zona do Monte Oleirón.
A presenza doutros abrigos da mesma tipoloxía nos Montes do Oleirón contribúe a incrementar a súa relevancia, sendo interesante a súa inclusión no inventario patrimonial pois son unha tipoloxía de bens culturais singulares, propios deste monte e non figuran nos catálogos de Bens Culturais Municipais (PXOMs) nin da Xunta (PBA). Non obstante, outro xacemento similar, o abrigo da zona de Caídas Externeiros, si aparece recollido no estudo do impacto arqueolóxico do Parque Eólico do Monte Oleirón.
Trátase dunha cavidade baixo un saínte en forma de viseira na parte inferior e central dun grande afloramento que permite o refuxio de varias persoas no seu interior. Ten uns 4 metros de longo por dous metros e medio de altura. A presenza dos alicerces dun muro constituído por varios perpiaños labrados e semisoterrados, coa intención de pechar un dos laterais do abrigo, denota a acción antrópica e o seu uso posiblemente de pastores ou cazadores. Sería preciso unha limpeza do abrigo e do seu contorno e unha pequena intervención arqueolóxica para poder documentar a posible utilización deste abeiro na Prehistoria. Non se localizaron materiais en superficie.
Os bens culturais achegados deberán ser incluídos no estudo do impacto arqueolóxico do parque eólico, proceder a súa catalogación e adoptar as medidas de protección e cautela necesaria para súa preservación. Son dous elementos de grande interese para afondar no contexto histórico e cultural desta serra do Oleirón.
A presenza de ambos elementos abre a porta á máis que probable existencia de máis elementos culturais, polo que sería recomendable unha prospección máis intensiva da zona durante máis xornadas e unha actualización do estudo de impacto arqueolóxico que data do ano 2011. A densa vexetación en determinados sitios, toxo e mato baixo, pode ocultar novos xacementos polo que será imprescindible o control e seguimento arqueolóxico de calquera obra na área afectada pola construción do futuro parque eólico.
Bibliografía
- 2009. M. Gago. Blog Capítulo Cero. «As repúblicas homes libres: a hipótese dos Monxes Vixías», 18/10/2009. Dispoñible en liña: http://www.manuelgago.org/blog/index.php/2009/10/18/republicas-de-homes-libres-3-a-hipotese-dos-monxes-vixias/ [Consulta: 13.07.2020]
- 2011. PatrimonioGalego.net. «Castelo de Rubial». Dispoñible en liña: http://patrimoniogalego.net/index.php/7942/2011/10/castelo-derubial/ [Consulta: 13.07.2020]
- 2011. Cabrejas Domínguez, E. et al. Laboratorio de Patrimonio del CSIC. “Estudo de impacto sobre o Patrimonio Cultural do Parque Eólico de Oleirón”.
- 2015. Sánchez Pardo, José C. & Galbán Malagón, Carlos J.: “Fortificaciones de altura en el entorno de Santiago de Compostela. Hacia un primer análisis arqueológico comparativo”. En: Nailos: Estudios Interdisciplinares de Arqueoloxía, ISSN 2341-1074, núm. 2, 2015, p. 125-161. https://dialnet.unirioja.es/servlet/articulo?codigo=6329758 [Consulta: 13.07.2020]
Colectivo A Rula 