“A imaxinación non sabería inventar tantas e tan variadas contradicións como existen naturalmente no corazón de cada un”. François de la Rochefocauld

Recuperadas as nosas forzas, días despois continuamos na procura dos gravados que hai máis de 25 anos visitaran Fernando Alonso en compaña de Luís Monteagudo, descubridor da laxe principal da área arqueolóxica de Fontecova e que nunca chegou a publicar.

Proseguimos as pescudas dende o inmenso penedo granítico que tan só unhas semanas antes denomináramos provisionalmente como Fontecova 2 e que despois de consultar os datos catastrais pasamos a denominar petróglifo da Casa do Frade 1.

Para poder acceder á laxe primeiro tivemos que despexar boa parte do camiño ata chegar á superficie oculta polo bravo toxo que a rodea. O certo é que se Fernando Alonso Romero non nos informara da posición dos motivos nunha das paredes verticais, na marxe dun afloramento da zona, non teriamos prestado tanta atención aos bordos desta peneda.

E é que na primeira observación que fixemos das superficies máis horizontais do afloramento, as escollidas habitualmente polas comunidades da nosa prehistoria recente para gravar, só identificamos a presenza dun par de coviñas ao carón de varias pías. Foi a información facilitada polo ilustre intelectual a que nos levou a insistir e, finalmente, permitiunos dar cos motivos gravados nas paredes da beira sur do afloramento.

Como chegar

Para achegarnos aos petróglifos da Casa do Frade no Fontecova debemos coller o camiño que parte desde Pardaces de Abaixo en dirección sur, cara o popular pequeno santuario da Virxe de Fátima. Na primeira bifurcación tomaremos o camiño da dereita que percorreremos uns metros ata xirar de novo á dereita para subir pola devasa en forte pendente cara o cume do Fontecova,  un cento de metros máis adiante o sendeiro vira noventa graos á esquerda.

Despois de andar outros 50 metros vemos á esquerda un carreiro irregular que aproveita os pequenos claros abertos entre o toxo, adentrámonos e imos ao carón dos pequenos afloramentos ata chegar á primeira estación. Coordenadas UTM 29T 535584 4750535 e unha altitude de 402 m. Datum WGS84.

Para chegar á segunda estación empregaremos outro carreiro que parte desde a esquina suroeste da estación 1. Poucos metros despois chegaremos ata un alongado afloramento granítico. Por debaixo deste, a escasos 10 metros, atoparemos a segunda estación.

Tendo en conta o estado de total abandono destes montes, boa parte destes carreiros volverán a pecharse en pouco tempo e dificultará aínda máis o acceso a estas estacións, por isto recomendamos a aqueles interesados en coñecelos que non apracen moito a visita.

Os motivos do petróglifo da Casa do Frade 1

Xa na estación observamos que o extremo sur do afloramento remata formando dúas paredes verticais separadas por unha superficie horizontal pequena e estreita disposta a modo de escano.

Nesta superficie intermedia foi na que localizamos a maior parte dos gravados, a pesares de que, en xeral, a maioría dos motivos deste xacemento son dificilmente perceptibles a causa da forte erosión que presentan.

A peneda ten unhas dimensións de 16,70 m. en dirección N-S por 11,80 m. en dirección W-E. En altura destaca ata 8 metros no seu punto máis alto porque está na pendente da aba.

Esta estación componse dos seguintes motivos:

Panel 1

Na superficie horizontal da cima da peneda, no sector nordés, nunha posición central e no interior dunha pía natural hemisférica consérvase unha coviña (A) de posible orixe antrópica.

Na mesma superficie horizontal, no seu extremo sur, ao carón dunha pequena pía natural posiblemente “antropizada”, localizamos outra coviña, que comunica coa pía por medio dun pequeno desaugadoiro.

A menos dun metro desta en dirección sur localízase outra pía pequena que comunica a través dunha pequena canle descendente cunha segunda de maiores dimensións e situada a menor altura.

Esta segunda pía sitúase na marxe do afloramento e dela parte unha longa canle (H) (1,35 m.) que descende sinuosamente polas paredes verticais da beira e percorre a superficie horizontal intermedia, comunicando varias coviñas que se distribúen ao longo do seu percorrido. Unha segunda canle nace á dereita da pía de maiores dimensións e comunica coa primeira canle despois de dividirse en dúas.

Este é un elemento difícil de ver en condicións de luminosidade “normais” a pesares da súa evidente plasticidade e dimensións.

No estreito escano horizontal intermedio situado no borde sueste consérvanse, como xa dixemos, o maior número de motivos e de maior interese:

Unha primeira pequena combinación  (D) de 15 cm. de diámetro composta por dous círculos concéntricos e coviña central. É a situada máis ao sur e presenta os sucos anchos e moi esvaecidos.

A menos dun metro, ao leste desta, consérvase unha figura conformada por unha pequena combinación (E) dun só círculo con coviña central, cun diámetro de 12 cm., desta saen dous sucos, un deles en dirección a outra combinación (F) un pouco máis pequena, 9 cm. de diámetro, tamén dun só círculo e coviña central con radio de saída e un segundo radio que parte do círculo exterior.

Por encima destas na parede vertical localízanse dúas aliñacións de ata 8 coviñas irregulares (G) posiblemente de orixe antrópica.

No canto leste desta superficie intermedia consérvase unha pequena combinación de 14 cm. de diámetro (I) que adapta a súa forma á convexidade natural da pedra nese extremo e presenta mal estado de conservación. Está formada por ata dous círculos concéntricos e unha coviña central.

Despois de varias visitas e visualizacións en distintas condicións e empregando varios medios puidemos confirmar dous motivos ben interesantes que aumentan o interese nesta estación, xa de por si atractiva, porque estes motivos son representacións de zoomorfos.

O seu grado de conservación é regular o que fai bastante complicada a súa visualización en condicións lumínicas normais.

Os cervos localízanse na esquina suroeste do afloramento. Represéntase un animal  (C) dirixindo a súa cabeza cara o sur coincidindo coa dirección na que se localiza, a escasos 100 metros, o rego que recolle a auga de chuvia desde a cima do Fontecova e que descende en dirección leste para desaugar no río Sarela, que a súa vez nace moi preto deste lugar en dirección sueste. O cervo foi elaborado cun só suco e, a pesares do mal estado de conservación, aprécianse as catro extremidades e os cornos. Ten unas dimensións de 21 cm. de longo por 16 cm. de alto.

No bordo suroeste consérvase unha segunda figura difícil de interpretar, aparentemente semella un círculo simple irregular e unido a unha coviña por medio dun pequeno suco recto. Despois de varias visualizacións pensamos que se trata doutro cervo con cornos (B) que ten diante súa un círculo simple e mira en sentido contrario ao primeiro, cara o norte. Mide 26 cm. de longo por 11 cm. de alto.

Ambos cuadrúpedes foron elaborados cun só trazo e rematan cunha cola grosa representada cunha pequena coviña.

Panel 2

Inmediatamente ao sur desta peneda atopamos unha laxe máis pequena, de superficie bastante homoxénea e horizontal que apenas destaca sobre o terreo. Mide 3,10 m. x 2,20 m. A superficie da rocha atópase moi alterada e apenas conserva a pátina orixinal na zona superior.

Nela localizamos dúas inscricións nas que se le: AÑO 1956 (na superior) e o mesmo na inferior pero en escritura especular (como para ser lida no reflexo dun espello).

No extremo superior desta laxe consérvanse polo menos tres combinacións de círculos concéntricos moi erosionadas e de difícil identificación. A primeira combinación é de 12 cm. de diámetro, componse dunha coviña central de bo diámetro e profundidade e con un ou dous círculos concéntricos. Da coviña central parte un radio de saída cara o leste.

Acaroada á primeira figura e compartindo parte dos sucos hai unha segunda combinación de un só círculo de forma irregular, coviña central e partindo desta un pequeno suco. Este segundo motivo comunica por medio dun suco irregular coa terceira combinación composta por tres círculos concéntricos e coviña central.

No extremo inferior norte consérvase un último motivo, trátase dunha pequena cruz irregular de basta factura.

Debido á erosión e mala conservación da superficie desta laxe non identificamos con claridade máis motivos.

O petróglifo da Casa do Frade 2

Damos por rematada esta valoración inicial do petróglifo da Casa do Frade 1 coa xa recorrente sospeita de estar a ver só unha parte dos gravados conservados neste afloramento, mais a comprobación disto requiriría duns traballos que superan as nosas posibilidades.

Coa confirmación de Fernando de que este non era o xacemento obxectivo das nosas procuras decidimos realizar unha segunda busca nos afloramentos máis próximos, aplicando desta vez os coñecementos recentemente adquiridos, concentrando os nosos esforzos na comprobación das superficies máis verticais e orientadas cara o sur das penedas visitadas.

E así foi como localizamos a uns 50 metros ao sueste da estación anterior un afloramento cunha boa cantidade de gravados conservados, todos eles no extremo sur da peneda (Coordenadas UTM. 29 T 535630 4750487 e unha altitude de 398 m. Datum WGS84). A rocha mide 11, 30 m. en dirección W-E por 7,30 m. na N-S e unha altura máxima de 3 metros.

Os motivos distribúense polo extremo das superficies horizontais da cima da peneda, pero o maior número de motivos, os mellor conservados e de maiores dimensións, concéntranse en dúas superficies inferiores en altura respecto das anteriores pero cunha forma similar de bolo e presenta unha fenda en dirección norte-sur que divide a superficie en dúas zonas.

Dividimos a laxe en catro paneis para facilitar a descrición. Os dous primeiros corresponden cos extremos das superficies horizontais máis altas divididas por unha fenda.

Panel 1. É a superficie situada a maior altura, no extremo suroeste. Nunha superficie bastante regular consérvanse na parte superior dúas coviñas de 6 cm. de diámetro e na inferior unha combinación de 21 cm. de diámetro (B), composta por 3 círculos concéntricos completos, coviña central, radio de saída e un círculo incompleto que se interrompe no radio de saída e no círculo exterior.

Por encima deste motivo vese unha coviña de boas dimensións  e profundidade (8 cm. de diámetro) (A).

Panel 2. Nunha superficie irregular cruzada por varias diáclases destaca unha gran combinación composta por catro círculos concéntricos e coviña central, con varios sucos de saída e un diámetro de 47 cm (C). Esta combinación sitúase na parte máis alta da superficie e adapta a súa forma á convexidade desta. Acaroada a esta apréciase unha combinación de menor tamaño e composta por dous círculos concéntricos (D).

Un dos sucos que parten da combinación de maiores dimensións é de boa anchura e conforma varias figuras circulares irregulares de grandes dimensións, a primeira delas está parcialmente superposta á gran combinación (E). Completa o panel unha coviña situada no parte inferior da superficie. (F)

Os paneis 3 e 4 sitúanse a menor altura dos primeiros e teñen unhas formas similares a estes, divídense en dúas superficies horizontais separadas por unha greta.

Panel 3. É a superficie de menores dimensións e nela consérvase unha combinación circular de pequenas dimensións (19 cm. de diámetro) e boa factura, formada por 3 círculos concéntricos, coviña central, e dous radios de saída, un deles interrómpese no primeiro círculo (G).

Acaroada a esta vese outra pequena combinación incompleta de 7 cm. de diámetro, ten coviña e dous círculos concéntricos que se interrompen no círculo exterior da combinación máis grande (H).

Por encima destes motivos unha coviña illada. (I)

Panel 4.  Nesta superficie horizontal dividida en 2 por unha diáclase consérvase o maior número de motivos da estación.

Sector A. Destaca unha gran combinación de 8 círculos concéntricos con unha gran coviña central. Ten dous radios de saída e foi elaborada adaptándose á morfoloxía convexa da superficie onde foi gravada polo que presenta un bo volume. Mide 57 cm. de diámetro. (J)

Pegada a esta, coa que comparte parte do trazo do último círculo, na esquina noroeste do afloramento, apréciase unha combinación de pequenas dimensións composta por 3 círculos concéntricos e coviña central. Ten un diámetro de 18 cm. (K)

Cerca da gran combinación consérvase na esquina nordeste outra combinación de 18 cm. de diámetro, formada por un círculo concéntrico con coviña central e radio de saída. (L)

No extremo sur da gran combinación vese outro motivo formado por 3 sucos curvos en forma de U e coviña central que rematan no círculo exterior da gran combinación (M). Ten un diámetro de 11 cm. Dela parte un suco irregular.

Sector B. A parte inferior do panel tamén conserva unha cantidade importante de motivos, pero en peor estado de conservación o que dificulta realizar a súa descrición, xa que boa parte dos motivos están moi fragmentados.

Ocupa o lugar central deste sector do panel unha figura de grandes dimensións composta por dúas figuras circulares concéntricas, incompletas nalgúns tramos e que se interrompen, rematan en dous círculos irregulares, candaseu con unha coviña no interior. Ten un diámetro de 36 cm. (N)

Desta gran combinación parte un suco irregular que a comunica con outro dos motivos mellor conservados, unha combinación de boa factura (O), de 11 cm. de diámetro, composta por tres círculos concéntricos, coviña central e suco de saída que a une con outro motivo, un círculo irregular (P) que aproveita parcialmente a propia diáclase. Ao carón deste aprécianse coviñas e restos doutros motivos apenas perceptibles polo seu mal estado de conservación.

Varios sucos e ata 3 combinacións de pequenas dimensións e difícilmente distinguibles comunican este conxunto coa gran combinación do sector A. (Q)

Neste sector B atopamos, na superficie máis vertical do extremo leste, o motivo que nos levou a esta busca polas empinadas abas do Fontecova, unha combinación de factura moi irregular composta por 3 círculos concéntricos, coviña central e radio de saída. Ten un diámetro de 24 cm. (R)

Por debaixo desta, nunha pequena superficie horizontal dúas pequenas combinacións de dous círculos de 11 cm. de diámetro e coviña central. (S) (T)

Como é habitual queremos advertir que esta é unha descrición provisional, debido á limitada visibilidade que temos na actualidade das superficies deste afloramento.

A Fonte dos paxaros

Nunha das visitas que realizamos aos petróglifos localizamos preto do camiño de acceso unha curiosa mostra de “enxeño popular”. Ao carón dun depósito de auga localízase un afloramento granítico alongado, de medianas dimensións e que sobresae máis dun metro sobre o terreo.

Chantada na súa cima unha elaborada cruz de ferro co crucificado. No lateral inferior un cano de auga. Un suco percorre parte da superficie da laxe como o recordo dunha tentativa fallada de introducir na pedra unha canalización para a auga. Nese lateral inferior destaca unha gran inscrición gravada e resaltada con pintura vermella.

Acompañan ás inscricións unha gran cruz da Orde de Santiago, e a ambos lados da cruz as letras S, á esquerda, e A, á dereita. Debaixo desta vese a figura dun ave na parte superior da rocha obsérvase un complexo gravado, sucos a modo de lazos que se entrelazan conformando unha imaxe unitaria.

Os caracteres da inscrición son desiguais en tamaño e forma e parece que foron elaboradas dun xeito descoidado, sen un deseño previo ou por alguén sen moitos coñecementos técnicos nos traballos con pedra. Pódese ler:

MBL y MFP

¡18.11-1944!

FONTE DOS PAXAROS

Completan esta inscrición principal, á dereita do grupo de iniciais MFP, unha pequena cruz e un ano 2007.

Foi realizado en conmemoración dun casamento? Recolle tamén a data de falecemento dun dos cónxuxes? Esperamos poder chegar a coñecer algún día a particular historia que garda esta pedra.

Consideracións finais

A localización desta estación, tras varias décadas en paradoiro descoñecido, supón para nós un importante paso nos estudos da arte rupestre galaica e nomeadamente deste importante foco de arte rupestre da bisbarra compostelá que se estende de sur a norte entre o val do Ulla e do río Tambre.

Como acontecera no seu día coa redescuberta do petróglifo do Monte das Pedras ou Monte Castelo na area arqueolóxica de Ventosa (Ames), despois de máis de 60 anos desaparecido, a  recuperación desta nova área arqueolóxica de Fontecova debe ser un estímulo para seguir traballando na valorización da arte rupestre compostelá, ben no marco do Parque de Compostela Rupestre ou ben dende outros eidos tanto administrativos como académicos.

Trátase dunha zona que no seu día foi obxecto da atención de dous grandes investigadores Ramón Sobrino Lorenzo – Ruza e Luís Monteagudo que constitúen, para o colectivo A Rula, dous grandes referentes, non só da arqueoloxía galega senón mesmo da nosa cultura xeral.

Agradecemos o desafío que no seu día nos propuxo Fernando Alonso Romero, bo amigo de Luís Monteagudo e co que tivo a honra de visitar estas xoias patrimoniais esquecidas. As lembranzas de Fernando desas xornadas polos montes de Fontecova co seu antigo mestre, permitíronnos dar coa súa localización e achegarvos esta primeira análise das insculturas da estación redescuberta de Casa do Frade 2 e da nova estación de Casa do Frade 1. Agardemos que sexa só un primeiro paso para garantir a súa necesaria conservación e posterior valorización.

Grazas Fernando por confiar en nós, as xornadas de loita contra os toxos non son nada se finalmente acadas este enorme premio. Quen procura as cousas con ilusión sempre ten máis posibilidades de acadar o éxito, nesta ocasión sen as túas indicacións iniciais sería imposible reencontrarnos con este excepcional conxunto patrimonial oculto entre o mato, outra evidencia máis do lamentable estado de abandono no que se atopan os nosos montes.

(continuará…)